ΣΤΑΥΡΑΚΕΙΟ ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΑΝΩΓΕΙΩΝ

Τίποτα δε χάνεται.

Όλα δικά μας, πιο δικά μας με τη μνήμη μας, πιο ευτυχισμένα, αρκεί να σπάσουμε την πολιορκία της στιγμής, αρκεί να θυμηθούμε.

Κι είναι σαν μια έξοδος απ το χρόνο, σαν καθήλωση του χρόνου, σαν κατάργησή του απ την ταχύτητα της σκέψης και της μνήμης κι απ την υπομονή της ανθρώπινης πράξης.

Φυσάει ολόγυρα με παρρησία ο αγέρας, καθαρίζει η ατμόσφαιρα.

Τότε τα κόκαλα των Ελλήνων, θαμμένα κάτω από ολόκληρα βουνά χρόνια και χώματα, αρθρώνονται

Έξω από τις πρασινισμένες πανοπλίες τους, και τα σάπια τους ρούχα-γυμνά σώματα, ευαίσθητα, ακέρια.

Όλα του κόσμου τούτου-και τους νεκρούς μας τους κουβαλάμε μέσα μας χωρίς ο χώρος να στενεύει ,χωρίς να βαραίνουμε-συνεχίζουμε τη ζωή τους απ τις βαθιές στοές και τις έρημες ρίζες, τη δική τους ζωή, τη δική μας ακέρια μες στον ήλιο.

Γ. Ρίτσος  «Όταν έρχεται ο ξένος».